ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Η Αντριάνα συχνά γράφει κείμενα ή μουσική και σκηνοθετεί ή συνδημιουργεί παραστάσεις διαφόρων ειδών. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε χώρους σε όλον τον κόσμο όπως σε Αγγλία, Σκωτία, Βόρεια Ιρλανδία, Ελλάδα, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία, Η.Π.Α., Ινδία, κ.α. Εδώ μπορείτε να βρείτε μικρά δείγματα από τέτοιες παραστάσεις.

Αυτό είναι ένα τρίλεπτο δείγμα από το "Lovyrinths", μια μουσική παράσταση διάρκειας περίπου μίας ώρας, για την οποία η Αντριάνα έγραψε τα κείμενα και επίσης συν-σκηνοθέτησε σε συνεργασία με τον συνθέτη και περφόρμερ Θανάση Δεληγιάννη. Το "Lovyrinths" παρουσιάστηκε στο Orgelpark, στο Amsterdam από τα σύνολα I/O και Genesis. Είναι μια παράσταση για τον έρωτα και τις αναπόφεκετες πτώσεις του. Πέφτω στον έρωτα κάποιου. Μου την πέφτουν. Την πέφτω. Κάποιος προσπαθεί να με ρίξει. Ή απλώς πέφτω. Κρυφοκοιτάζουμε μέσα σε αυτό το καλειδοσκόπιο φθοράς και βλέπουμε εραστές μόνους, εραστές σε ζεύγη, αλλά επίσης μια ανώνυμη μάζα εραστών. Εδώ η επιθυμία συναντά το όνειρο της "συνταγής". Όλοι οι εραστές ψάχνουν τα σωστά συστατικά για να φτιάξουν το τέλειο λαβ στόρυ. Είναι επιδειξιομανείς που προσπαθούν επιδεικτικά να κρύψουν τη μελαχολία τους πίσω από μαύρα γυαλιά, είναι πεπεισμένοι πως απόψε είναι οι νύχτα που θα τους φιλήσουν (κάθε νύχτα), προσποιούνται πως είναι υπομονετικοί, περιμένουν, προσπαθούν να κάνουν τον αγαπημένο τους να περιμένει, εμπιστεύονται, ονειρεύονται, σβήνουν τα εγώ τους και τα αντικαθιστούν με δανεικά εγώ, προσπαθούν να καταλάβουν και απαιτούν να τους καταλάβουν. Όλα μάλλον επικίνδυνα παιχνίδια. Και όσο πιο μεθοδικά και συνειδητά προσπαθούν, τόσο πιο παταγωδώς αποτυγχάνουν, τόσο πιο παταγωδώς πέφτουν. Η απελπισμένη τους ευφορία τους σπρώχνει στην χειριστικότητα με σκοπό να αποκτήσουν το αιώνιο. Αγνοούν τη βαρύτητα του χρόνου γιατί θέλουν να αιωρούνται στον αιθέρα του έρωτα για πάντα. Όμως το μόνο που είναι αιώνιο είναι η ίδια η πτώση. Και δεν μπορεί κανείς να τη χειριστεί. Ούτε καν να την επαναλάβει. Ο έρωτας είναι πάντα μια έκπληξη, ακόμα και στην μπανάλ εκδοχή του. Ο Douglas Adams πίστευε πως το μυστικό του να καταφέρεις να πετάξεις έγκειται στο να καταφέρεις πέφτοντας να αστοχήσεις και να μην πετύχεις το έδαφος. Ίσως ήταν ερωτευμένος όταν το έγραψε αυτό.

Μια συλλογή φωτογραφιών από την παράσταση του "Επίκυκλου" του Γιάννη Χρήστου στο 1ο Soundacts Festival το 2015 στην Αθήνα. Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από την Αντριάνα και κατασκευάστηκε σε συνεργασία με μέλη του Oiseaux Bizarres Ensemble και της ΦΥΤΙΝΗΣ.

Διαβάστε μια συνέντευξη σχετική με την παράσταση κάνοντας κλικ εδώ. Επισκεφθείτε το σάιτ του Soundacts και δείτε περισσότερες φωτογραφίες και βίντεο της παράστασης κάνοντας κλικ εδώ.

Η Αντριάνα συνεργάζεται με το συνθέτη Θανάση Δεληγιάννη πολύ συχνά και έχουν δουλέψει μαζί πάνω σε αρκετά πρότζεκτ σύγχρονης όπερας. Μία από αυτές είναι η "Αδράστεια", για την οποία έγραψε το λιμπρέτο και παρουσιάστηκε στο Άμστερνταμ. Σημεία έμπνευσης της όπερας ήταν τα επεισόδια του 2008 στην Αθήνα και ο μύθος του Διονύσου, με τον Πενθέα και την Αδράστεια ως τους δυο κεντρικούς χαρακτήρες. Μπορείτε να διαβάσετε το λιμπρέτο της όπερας στο περιοδικό λ_ink κάνοντας κλικ εδώ.

Το Δεκέμβριο του 2018 η Αντριάνα έγραψε τα κείμενα και συμμετείχε στην παράσταση 'Queer Αναγνώσεις της Λένας Πλάτωνος' μαζί με μέλη της ΦΥΤΙΝΗΣ στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην Αθήνα. Η παράσταση περιλάμβανε τραγούδια της Λένας Πλάτωνος και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του γκέι ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, που δολοφονήθηκε στο κέντρο της Αθήνας το Σεπτέμβρη του 2018. Κάντε κλικ εδώ για να παρακολουθήσετε ένα βίντεο με αποσπάσματα από την παράσταση.

Το Μάρτιο του 2020, παρουσιάστηκε η παράσταση "Prayers of Incompetence" για 5 τραγουδιστές και hyper-organ στο Orgelpark, Amsterdam. Η μουσική ήταν του Θανάση Δεληγιάννη και τα κειμενα της Αντριάνας Μίνου. Κάντε κλικ εδώ για να μάθετε περισσότερα για αυτό το πρότζεκτ.

Σε αντίθεση με το "Prayers of Incompetence", ο ORFEAS 2020, μια queer opera των ΦΥΤΑ για την Εθνική Λυρική Σκηνή, ακυρώθηκε μόλις μια μέρα πριν την πρεμιέρα λόγω των περιορισμών covid. H Αντριάνα έγραψε το λιμπρέτο και μουσική γι'αυτή την παράφραση του Ορφέα του Μοντεβέρντι. Τελικα η όπερα μεταμορφώθηκε σε ταινία μεγάλου μήκους, η οποία προβλήθηκε σε πολλά σημαντικά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, όπως τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Βερολίνου και Wicked Queer Festival Boston. Έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε αλλά και να μάθετε περισσότερα για το προτζεκτ στην επίσημη ιστοσελίδα του.

Το 3ο Κουδούνι Όπερα, το εξαιρετικά επιτυχημένο πρόγραμμα διακαλλιτεχνικής και παιδαγωγικής δράσης για σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ολοκλήρωσε το 2025 την πέμπτη χρονιά υλοποίησής του με την παράσταση μουσικού θεάτρου Ταξίδι στη Χώρα των Άσχημων, μια ανατρεπτική παράσταση για μικρούς και μεγάλους που τολμούν να είναι ο εαυτός τους. Τη μουσική σύνθεση υπογράφει ο Τρέβορ Γκραλ, το λιμπρέτο η Αντριάνα Μίνου, το μουσικό σύνολο διηύθυνε η Κυριακή Κουντούρη, ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Θεανώ Μεταξά. Την καλλιτεχνική ομάδα συμπληρώνουν η μονωδός Σοφία Κετετζιάν και ο ηθοποιός Ηλίας Βογιατζηδάκης.

Το Ταξίδι στη Χώρα των Άσχημων είναι μια ιστορία για τη διαφορετικότητα, την ανάγκη να ανήκουμε και το θάρρος που χρειάζεται για να είμαστε ο εαυτός μας. Το έργο διαδραματίζεται στην Τετραγωνία, μια χώρα όπου τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων της, είναι τετράγωνα. Όλα είναι τετράγωνα στην Τετραγωνία, ακόμα και τα συναισθήματα. Τρία παιδιά αλλιώτικα από τους υπόλοιπους Τετραγωνιανούς ακολουθούν τον γρίφο της μυστηριώδους βασίλισσας Γωνίας ψάχνοντας να βρουν την αινιγματική «ευτυχία». Έτσι φτάνουν στην εξωπραγματική Χώρα των Άσχημων και ανακαλύπτουν έναν κόσμο που δεν είχαν ποτέ φανταστεί. Άραγε οι Άσχημοι θα τα βοηθήσουν να λύσουν τον γρίφο; Ποιος έγραψε τον πανάρχαιο νόμο της Τετραγωνίας που επιτρέπει να είσαι ό,τι θες, αρκεί να είσαι τετράγωνος; Θα κατορθώσουν τα τρία παιδιά να φέρουν στους Τετραγωνιανούς το μήνυμα της πραγματικής ελευθερίας; Με αφορμή αυτά και άλλα ερωτήματα, το Ταξίδι στη Χώρα των Άσχημων τονίζει την αξία της αποδοχής, της αλληλεγγύης, της ισότητας αλλά και της κριτικής σκέψης πάνω στα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και όλα αυτά που δεχόμαστε τυφλά, απλώς επειδή έτσι έχουμε μάθει κι όχι επειδή κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Μέσα από ένα έργο γεμάτο χιούμορ και φαντασία, τα παιδιά έρχονται σε επαφή με αυτά τα –πολύ επίκαιρα σήμερα– ζητήματα. Ίσως το Ταξίδι στη Χώρα των Άσχημων να είναι και γι’ αυτά ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία, την πιο βαθιά κατανόηση του κόσμου και την ελπίδα για μια κοινωνία με πιο ανοιχτά μυαλά.